Δεν ήταν βέβαια όλα καλά
τότε, ακόμα θυμάμαι το γκρι χρώμα των νερών που κατέβαζαν τα απόνερα των ελαιοτριβείων
που μετέτρεπαν το λιόκαρπο σε λάδι, ακόμα τα ίδια χάλια έχει το ποτάμι τέτοιο
καιρό. Μέχρι καποιος να βρει έναν τρόπο να δουλεύουν τα εργοστάσια αυτά χωρίς
να ρυπαίνουν. Βέβαια και τα πυρηνελαιουργεία στη βιομηχανική ζώνη του Μελιγαλά
δεν πάνε πίσω. Η ατμόσφαιρα κοντά στη βιομηχανική ζώνη είναι αποπνικτική και
οι γύρω κάτοικοι διαμαρτύρονται με το δίκιο τους…
 |
| Η "Νερατζούλα" ή κατά τους νεότερους "Πέτρες" πριν το 1998 |
Και ποιος ξεχνά την απαίσια μυρωδιά από τα χοιροστάσια μερικά χιλιόμετρα μακριά, που μερικές ημέρες, όταν ο αέρας έφερνε τη δυσωδία στο χωριό, σου ερχόταν απόγνωση! Τόσα χρόνια μετά ο άνθρωπος δεν φαίνεται να έχει βάλει μυαλό. Κάποιοι λένε ότι φταίει το «κόκκινο σκαθάρι» για την κατάντια των πλατανιών, εγώ θυμάμαι όμως πάντα τα σκουπίδια δίπλα και μέσα στο ποτάμι. Ο καθένας πέταγε ότι γούσταρε, απλά μετακινόντας το πρόβλημα στην αγκαλιά της φύσης και είμαι σίγουρος ότι ακόμα συμβαίνει αυτό. Θα περίμενε κανείς ότι με τόση πλύση εγκεφάλου από τα Μέσα Μαζικής επικοινωνίας θα γνωρίζαμε ότι, όπως δε θα αφήναμε τα σκουπίδια μας στη μέση του σαλονιού μας, το ίδιο θα πρέπει να προσέχαμε το περιβάλλον που ζούμε και εκμεταλλευόμαστε.
Το χειρότερο φυσικά, είναι ότι όπως
γινόταν παλιά έτσι εξακολουθεί να γίνεται και τώρα με τα σκουπίδια. Ο φαύλος κύκλος
δεν έχει σταματήσει και οι παλιοί δεν κατάφεραν (ή δεν ήθελαν) να διδάξουν στους
νέους πως πρέπει να συμπεριφέρονται στο σπίτι τους, πως και γιατί πρέπει να το
κρατάνε καθαρό. Δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανένας ότι δεν πρέπει να πετάμε
τα σκουπίδια όπου θέλουμε, ακόμα και αν δε μας δει κανένας υπό την κάλυψη της νύχτας.
 |
| Η "Νερατζούλα", τραβηγμένη πριν το Μάρτη του 1998. Αυτό θέλω να θυμάμαι. |
Αλλά και η διαχείριση
των απορριμάτων δεν είναι αποκλειστική ευθύνη μόνο των κατοίκων. Ακόμα υστερούμε
σε χώρους και τρόπους διαχείρισης των απορριμάτων, ή πιο καλά ακολουθούμε την
πεπατημένη που σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε ότι βρήκαμε από πριν είτε
αυτό σημαίνει το χώρο δίπλα από το Μελιγαλά, είτε το ποτάμι, είτε το πίσω μέρος
της αυλής μας, είτε ότι άλλο μας βολέψει. Όσο περνάει ο καιρός και
εμείς δεν κάνουμε τίποτα, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει μέχρι να φτάσει σε ένα
σημείο που δεν θα αντέχεται και ο κόσμος θα αρχίσει να φεύγει για αλλού. Θα
αρχίσει να φεύγει, όχι γιατί έμαθε το μάθημά του, αλλά για να μπορεί να βρωμίσει
την αυλή καποιου άλλου. Και αυτό είναι το πιο θλιβερό σενάριο από όλα…
|
| Εδώ περνούσαμε τα καλύτερα καλοκαίρια μας. Έτσι το βρήκαμε τότε και δυστυχώς σήμερα είναι πολύ αλλαγμένο και όχι προς το καλύτερο... |
